عباس طهرانی، سردبیر آکادمی هدی
۴- یادداشت آخر در ارزیابی #حسینیه_معلی
+ عبدالرضا هلالی به وسط سن می‌آید. مردم را به دست زدن تشویق می کند و دوباره می‌نشیند. احمد واعظی وسط شعرخواندن مداح پاکستانی شروع به خواندن می‌کند. شاید برای یک مادربزرگ خانه دار که چندی‌است دسترسی خود به گروههای واتس‌اپی را نیز از دست داده، این صحنه ها جذاب و ساختارشکنی و حالی خوش در فضای مذهبی باشد؛ اما برای مخاطبی که فراتر از صداوسیما را دیده‌است چنین فیگورهایی ناآشنا نیست.
+ طبق پژوهش دانشگاه ورسو ، بیشترین اقبال از برنامه های استعدادیابی یا تلنت‌شوها، برنامه های مبتنی بر موسیقی بوده و آن هم با تاکید بر نوجوانان و کودکان. کلیپ های ام بی سی وویس کیدز عربی صدها میلیون بار در یوتیوب دیده شده اند، آکادمی موسیقی خواننده زن ایرانی، رکورد مشارکت ایرانی‌ها را می‌زند و خواننده‌ها، یک پای ثابت قهرمانی در گات‌تلنت‌های دنیا – حتی همین عصر جدید – هستند.
+ حالا چنین فرمی – پس از اقبال به الگوی مشابه عراقی “وجیها للحسین” با سرمایه‌گذاری عتبه عباسیه- قرار است وارد فضای مداحی ایرانی شود، آن هم بدون رقابت و محدود کردن به نوجوان و کودک. در ویترین خاکسترگرفته برنامه‌های مذهبی صداوسیما، متاعی پرزرق و برق تر از سایر محصولات، به نسبت بیشتر جلب توجه می‌کند و سیل پیام‌های ” خداقوت، برنامه‌تون اشک ما را درآورد “باعث می‌شود که مدیران مربوطه، از یک دستاورد حرف بزنند و سریعاً به فکر تعمیم این الگو بیفتند.
+ امّا آیا این برنامه توانسته در سطح جامعه – حتی همان قشر مذهبی سنتی- بیشتر از ویدئوهای وایرل در پیامرسان ایتا ورود کند؟
+ چند درصد از مخاطبین دوستدار اهل بیت، با دیدن این برنامه روی آن توقف می‌کنند؟ محتواها اثری احساسی- معرفتی بر دلها می‌گذارند یا نهایتاً چند کلیپ خاص – غیر از حواشی نظیر عروسی روی سن و… – از آن را در فضای مجازی می‌بیند و صرفاً از یک فرم و ارائه متفاوت موسیقیایی لذت می‌برند تا محتوایی اثربخش و ماندگار، نظیر نوحه‌هایی که بدون خرج کردن، سالها موجب تاثر و تذکر به ساحت امام شهید شده‌اند؟
+ نگارنده، مخالف ساختارشکنی در برنامه‌های مذهبی نیست و زحمت تهیه‌کنندگان را در ارائه خلاقانه محتوای دینی و نمایش آئین اقوام مختلف را – به عنوان پذیرش دیرهنگام تکثر آئینی- می‌ستاید. ولی اکتفا به همین حد، فراموش کردن اثربخشی بر عموم مخاطبین و خودتشکرگری مبنی بر داده‌های محدود را، آفتی مسموم در درخت کهنه و غیرمنعطف در صداوسیما می‌داند.
+ شاید هم باید ریشه مساله را کمی عمیق تر جست. در نگاه مدیریتیِ شایعِ خوشحال شدن با نیمه پر(؟) لیوان و فراموش کردن نیمه خالی آن با همه خطراتش برای نیمه پر.
دیدگاهتان را بنویسید