در صحبت از هنرهای اصیل ادیان، عمدتاً یاد خطاطی‌ها و نقاشی‌های قدیمی می‌افتیم ؛
✔️امّا برخی از هنرپژوهان دینی معتقدند هنر اصلی در بودیسم عکاسی‌ست و این، ریشه در آموزه‌های بودایی دارد .
✅١٢٠ سال قبل و در سالهای نخستین بوجود آمدن دوربین، رینپوچ هندی بیست ساله که از هفت سالگی در معبد تربیت شده بود، دوربین را به تبت آورد و به بزرگان توضیح داد که این بهترین ابزار نشان دادن دنیا است آنچنان که بودا دغدغه انتقال آن را داشته است.
✔️او عکسی از استاد خود بر پشت‌بام معبد گرفت. اقبال زیاد پژوهشگران به آرامش این تصویر سیاه سفید در مجلات، نظر بزرگان بودایی را نسبت به دوربین و عکاسی مثبت‌تر هم کرد.
✅او که برای تحصیل در رشته هنر ادیان‌به دانشگاه آکسفورد رفته بود، سعی کرد مکتبی با تعریف ارتباط میان بودیسم و نگاه هنری به اشیاء طبیعت و افراد تعریف کند.
✔️هرچند این نگاه در دانشگاه به عنوان یک مکتب پذیرفته نشد اما در یک نمایشگاه عکاسی در تورنتو، یک عکاس ارتدوکس که سابقه تمرین‌های مدیتیشن داشت متوجه ارتباط معنایی میان عکسهای رینپوچ و آموزه‌های بودایی شد.
✅او درمصاحبه‌هایی عمیق با رینپوچ و سه سال ممارست روی آموزه‌های بودا در نگریستن به دنیا، نهایتا او را به مکتبی با عنوان “عکاسی اهل عمق” رساند.
✔️این مکتب، به سرعت مورد اقبال عکاسان هندی و نپالی قرار گرفت که به این دلائل عکاسی را رسالتی برای معتقدین به بودا می‌داند:
۱. نمایش حقیقت دنیا و افراد بدون تزیین
۲.امکان تعمق و متمرکز ماندن بر جزئیات هستی
۳. نمایش ارتباطات اجزاء مختلف هستی با یکدیگر
دیدگاهتان را بنویسید