۲- یادداشت دوم در ارزیابی #حسینیه_معلی
+ دین، لااقل در تعریف شیعی، مفهومی است که واژگانی دیگر همچون اخلاق، فطرت، کرامت، احترام و چیزهایی از این دست را به دنبال دارد. از این رو یک “فعالیت رسانه‌ای دینی” به فرض موفقیت نمی‌تواند از چارچوبهای دینی و روح حاکم بر آن‌ها عبور کند. حتی نمی‌تواند به بهانه‌ی سرگرم کردن مخاطب، از سرمایه‌های دینی هزینه کند و آن‌ها را به حساب دیگران واریز کند.
+ “حسینیه‌ی معلا” یک “کار رسانه‌ای دینی” محسوب می‌شود که به نام روضه پا در خانه‌ها گذاشت و به کام تیپ خاصی از مداحان سیاسی، خیلی چیزها را از همان خانه‌ها با خودش برد. مداحان تندرویی که حالا قرار است بیشتر از همیشه سلبریتی باشند.
+ حسینیه یا بهتر بگوییم “تلنت‌شوی معلا” با الگوگیری از برنامه‌های غربی تلاش می‌کند اکوسیستم روضه و عزا را به خدمت بگیرد و با ارائه‌ی برنامه‌ای احتمالا سرگرم کننده، پتانسیل‌های دینی را بدون رعایت روح و حریم دین، برای برخی مجریان و مخاطبان خود خرج کند.
+ در این “کار رسانه‌ای” دکور کربلایی هست ولی “هوای کربلا” وجود ندارد، اشک مصنوعی برای سرگرمی هست ولی اشک به معنای میراث ماندگار نیست. در این برنامه تا دلتان بخواهد مداح سلبریتی می‌بینیم ولی ذاکر اهل بیت نمی‌بینیم! و به طور خلاصه چهارپایه‌ی نوحه‌خوانی جای خود را به استیج غمزه‌خوانی داده است.
+ در “معلای تلویزیون” می‌توان سقوط میراث عزاداری را از سطح سخنرانی‌های “فلسفی” و اعتقادی و اخلاقی به خوش‌آمدن محفل مادحین و اطوارهای تبلیغی آن‌ها مشاهده کرد.
+ در این سقوط همه با هم شریکیم. شاید در گوشه‌ای از تاریخ درباره‌ی ما بنویسند: آن‌ها گرچه حسین بن علی (ع) را نکشتند اما اسم او را در سرنیزه‌های سرگرمی و تلنت‌شو به يکديگر نشان دادند.
دیدگاهتان را بنویسید